Hilaire Grootaert was een telg uit een Drongense ondernemersfamilie die vooral actief was in de productie van scheidkundige producten. Na zijn humaniorastudies ging hij in de cristalsodafabriek van zijn vader Aimé werken. Hij begon er zelf met de productie van kleurstoffen. In 1910 trok hij naar Amerika om zich te vervolmaken in de kleurenchemie.
Na zij terugkeer brak de oorlog uit en hij trok als vrijwilliger naar het front. Toen hij zwaar gewond werd door  een schot in de borst, werd hij door medesoldaat Jozef Van Severen gered van het slagveld. Later zal Van Severen het eerste personeelslid van zijn bedrijf worden.
In 1919 start Grootaert de kleurfabriek Le Cygne op de hoek van de Statiestraat (nu Drongenstationstraat) en de Schuyterstraat (nu A. Catriestraat). Het bedrijfslogo is een ontwerp van zijn buur Domien Ingels.
Hier werden tot in 1990 kleurstoffen voor de verf- en papiernijverheid geproduceerd. Een van de bekendste producten was de “blanc-fixe”, een verfpoeder op lijmbasis, oplosbaar in water.

In de topjaren bedroeg de totale productiecapaciteit  750 ton. Le Cygne had een quasi monopolie op de levering van verven voor  wegmarkeringen.
Van bij de start van het bedrijf werd veel belang gehecht aan goede marketing en publiciteit. Zo nam de kleurfabriek deel aan de wereldtentoonstellingen van 1930, 1935 en 1939. Daardoor genoot het bedrijf bekendheid tot ver buiten de eigen landsgrenzen. Het had afnemers in alle uithoeken van de wereld.
Hilaire Grootaert  stelde in de topjaren van de kleurfabriek een veertigtal arbeiders en bedienden tewerk. In de loop van het 71-jarig bestaan van het bedrijf werden 334 personeelsleden ingeschreven voor een kortere of langere periode al naargelang de economische toestand.

Julien Pauwels werd in 1929 geboren in de Gentse Brugse Poortwijk maar groeide sinds de jaren vijftig op in Drongen. Ter gelegenheid van de eerste editie van de Kunst- en Folkloremarkt van Drongen in 1972 trok hij het uniform aan van een “champetter uit 1910” om als belleman de grote Drongenkermis “officieel” te openen. Hij nam plaats op de pui van het stadhuis, zwaaide zijn bel als een kwispel over de rond hem verzamelde menigte en begon na een drievoudig “OOOOYEEEE” het publiek te vertellen dat de eerste Drongense kunstmarkt geopend was en wat er zoal allemaal te beleven viel. De traditie van “het gesproken parochieblad in een dorp van ongeletterden” werd daarmee letterlijk weer tot leven “geroepen”.

De wielercarrière van Walter begon in augustus 1958 met een koers voor ‘onderbeginnelingen’ in Zevergem, waar hij ondanks een reeks tegenslagen een zevende plaats behaalt.  Meteen had hij de smaak te pakken en nog datzelfde seizoen fietste hij zich meermaals in de prijzen en behaalde hij een zege in de laatste koers van het seizoen in Vinderhoute. Vanaf 1959 nam vader Urbain als begeleider en verzorger de wielerloopbaan van Walter in handen. De successen bleven elkaar opvolgen en al vlug werd in café Cambrinus een supportersclub opgericht die in een mum van tijd honderden leden telde.

Bij de nieuwelingen en de liefhebbers meet hij zich in talrijke wedstrijden met roemruchte tijdgenoten als Willy Planckaert, Herman Van Springel en Eddy Merckx. Als liefhebber behaalde hij in 1964 op de Olympische Zomerspelen in Tokio de bronzen medaille in de wegwedstrijd

Van 1965 tot 1979 kende hij als profwielrenner talrijke successen in zowel klassiekers als meerdaagse wedstrijden. Omwille van zijn verbetenheid en doorzetting,  verwierf hij in het peloton de bijnaam ‘De Vlaamse Bulldog’.

Werd Geboren op 7 november 1924 in Gent.

Tijdens zijn lager onderwijs wint hij,aangemoedigd door zijn tekenmeester (beeldhouwer Piet Eckers) twee internationale wedstrijden voor kinderaquarellen in Mexico en Engeland.
In 1939, op zijn vijftiende, sterft zijn moeder en breekt de eerste wereldoorlog uit.
 Hij wordt gedeporteerd en tewerkgesteld als metaalarbeider aan de Tsjechische grens .Bij zijn tweede vluchtpoging wordt hij na een tocht van 800 km in de Lüneburger Heide bevrijdt door het derde leger van generaal Patton.

Na  zijn terugkeer naar België begint hij te tekenen en schilderen. Hij komt in contact met Leon De Smet, Hubert Malfait, Albert Savereys en Karel De Bondt die hem stimuleren om schilderkunst te studeren.In 1960 behaalt hij zijn eerst prijs en in 1961 zijn eerste tentoonstelling in de Gentse Koninklijke Kunst- en Letterkring.
In 1966, na de dood van zijn vader voor wie hij de zorg opnam, verlaat hij Gent en vestigt zich in een hoevetje in de Doornplasstraat.De eerst jaren gaat het hem niet voor de wind, maar na enkele jaren vinden de kopers hun weg naar zijn atelier.
Afgezien van een aantal tentoonstellingen leeft hij het leven van alledag en deelt hij zijn bestaan alleen met zijn schilderkunst.  De zwijgzame eenzaat ontwikkelde gaandeweg een heftige en getormenteerde stijl.
Na een hartinfarct en een verblijf in het ziekenhuis woont hij tijdelijk in Sint-Denijs-Westrem.  Hij vindt zijn laatste onderkomen in rusthuis Leiehome in Baarle. Raoul  Van den Heede sterft aan een beroerte op 26 februari 1999.